Want je toont je sociaal, of je bent een ZAK HOOI

Azijnbodegeweten Sheila Sinaspril, categorie mens met zo'n gratis boekenuitleenkastje aan de voorgevel van haar Haarlemse herenhuis, heeft het bestaan van een voordeursticker ontdekt (mirror) en nu is ze WOEDEND op de mensheid. De sticker, die aangeeft dat de bewoner liever geen pakketjes aanneemt voor de buren, zou je kunnen zien als een aanklacht tegen een doorgeslagen vierentwintiguurs-economie die in stand gehouden wordt door mensen in straten zoals die van Sitalsing, waar zij vanuit de bank via apps alle dagen hun boodschappen, boeken, warm eten, Zalando-schoenen, Wehkamp zomercollectie en Coolblue wat-handig-ze-dragen-de-nieuwe-wasmachine-helemaal-naar-de-zolder-en-nemen-de-ouwe-kosteloos-mee-witgoed bestellen. Die dan bezorgd worden door overwerkte, onderbetaalde ZZP'ers die als gekken over 's heeren wegen razen omdat ze per pakketje betaald worden. Maar Sitalsing draait het om! De stickerplakker, dát is de kwaaie pier. Ja, zo kun je het ook zien natuurlijk: zodra bezorgers door hebben dat die mevrouw van De Volkskrant op nummer [XX] elke dag thuis is omdat ze maar drie columns per week schrijft en in de avonduren soms wat debatjes aan elkaar babbelt, staan ze dagelijks met stapels Alibaba-aggenebbisj voor de hele straat voor de deur. Sitalsing vindt dat fijn, die afleiding. Andere mensen die thuiswerken misschien wel niet. Mensen die niet werken maar wel thuis zijn misschien ook wel niet. Anyway, na de frietpatat-oorlog ontwaren wij met ons haviksoog een nieuwe KLOOF in de samenleving en zoals u van ons gewend bent, oordelen wij niet maar vragen wij u: wat is een groter AFFRONT, de Zalandoprinsesjes bij de buren die nooit thuis zijn maar wel om de haverklap iets besteld hebben, of de buren die geen zin hebben om iedere dag voor andermans pakketpuntje te spelen?

Het weer is geen klimaat, Sheila

Jesse en Lilianne mochten elkaar weer Jesse en Lilianne noemen in een zaaltje dat enerzijds te sjiek was voor een 'arbeiderspartij' en een marxistische tuiniersvereniging en anderzijds exact de juiste mate van galm had om het vertoon als een retorische echo uit het verleden te laten klinken. Niemand keek naar het tuinhuisjesakkoord, iedereen was het meteen weer vergeten en des avonds bij Nieuwsuur ging het niet over De Inhoud, maar over het oortje dat Klaver in had (doodgecheckt, overigens).

Doorspoelen naar hedenmorgen, waar we ineens duizend bloemen zien bloeien in de column van Sheila Sinaspril, die jubelend "een linkse lente midden in de winternacht" meent te ontwaren in het krampachtig vertoon van zeventien ideologisch uitgeholde zetels waar een permanente machtsstrijd onder sluimert (bij GL aast de adellijke Ellemeet op de positie van portiekflatpuber Klaver, in het kippenhok van de PvdA loert Attje Kuiken op een positie als de hen op het hoogste stokje). Hahaha. Volkskrantvrouwtje toch. Lente? Iedereen die postmodern links een beetje kent weet dat een nacht van de lange messen waarschijnlijker is, om niet te zeggen dat het circulaire vuurpeloton van de Woke Inclusitie altijd doorgeladen de wacht loopt in de vicieuze retorische rotonde van inclusiviteit, diversiteit en daarbij behorende ontwrichtende quota, holle verwijten en geïnternaliseerde schuld en zonde.

Maar dat doet er allemaal niet toe want Sitalsing zegt letterlijk dat "het belangrijkste aan dit akkoord is: dat het er is." Meer is er kennelijk niet nodig. Want: "het Ploumen-Klaververbond [is] inmiddels de langstdurende en consequentst volgehouden linkse samenwerking uit de bloedige geschiedenis van linkse samenwerkingen." Gast! Jesse en Lilianne zijn amper vier maanden geleden begonnen met elkaar bedeesd te tutoyeren. Als je de partijen apart bekijkt, zie je twee gapende gaten waar ooit een ideologie heeft gezeten.